29. Kłamca

I co, moi kochani? Przed Wami mamy już ostatni rozdział:) Cieszę, że historia dobiegła końca, choć tak naprawdę nadal chyba jeszcze to do mnie nie dociera. Możecie mi pogratulować, bo to mój pierwszy, napisany od pierwszego do ostatniego rozdziału, blog. Co prawda nie był to zbyt wyszukany romans, ale takie właśnie najlepiej mi się piszę. Nim przejdziecie do rozdziału, chciałabym Wam wszystkim podziękować. Na wyróżnienie zasługują dwie osoby: Hindsight oraz Elle. Były ze mną od samego początku i dzielnie mnie wspierały. Bardzo Wam dziękuję za obecność!<3

Podziękowanie kieruje oczywiście również do Szwamki, która wpadła do mnie i raczyła swoimi komentarzami. Bardzo się cieszę z Twojej obecności tutaj!<3

Oczywiście dziękuję również Wam wszystkim, którzy byliście ze mną! Bez Was nie dałabym rady być tu, gdzie jestem, bez Was nie byłoby tego opowiadania, bo bywały chwile, że chciałam je po prostu usunąć, gdyż historia stała w miejscu. DZIĘKUJĘ! Mam nadzieję, że w takim samym składzie będziemy spotykać się jeszcze wielokrotnie.

Ponieważ to już koniec tej historii, chciałabym Was zaprosić na inne moje blogi. Stara jak świat i jeszcze trwająca historia Muriel oraz Jorgosa: Niespokojne dusze. Romans historyczny z aroganckim księciem i panną hrabianką: Bal uczuć. A także mój najnowszy twór, krótki ( mam nadzieję ) romans dziejący się w Polsce, na Podkarpaciu, czyli: NarzeczonyKaroliny.

Zapraszam na rozdział! <3

PS. Któraś z Was pytała, czy będzie druga część tego opowiadania. Nie, raczej nie. Nie wiem, co mogłabym w kolejnej części umieścić. Niech ta historia pozostanie zakończona w ten sposób. Resztę możecie dopowiedzieć sobie sami:)

Pearl dostrzegła jak dłoń Jeremy'ego drży, gdy rozsuwał jej sukienkę. Chwyciła ją i mocno uścisnęła.

- Wiesz, kiedy wyjeżdżałaś, powiedziałaś mi, że będziesz za mną tęskniła i pragnęła mnie... Nie sądziłem, że wtedy moje życie przeistoczy się w istne piekło. Przestałem spać, a jeśli już, śniłaś mi się, najczęściej, gdy kochaliśmy się. Nie mogłem już tego wytrzymać, czułem, że popadam w obłęd... - urwał i nabrał gwałtownie powietrza, gdyż ujrzał jak Pearl podnosi się i jednym wprawnym ruchem zsuwa z siebie sukienkę wraz ze stanikiem. Zaniemówił, pożerając ją płonącym wzrokiem. - Tęskniłem za tobą i pragnąłem – dokończył. - Jesteś piękna, najpiękniejsza.

- Jeremy, pocałuj mnie – poprosiła cicho, a mężczyzna nie wahając się ani sekundy zrobił to. Najpierw całował ją delikatnie, przypominając sobie smak jej ust, ale po chwili pocałunek przeistoczył się w ognisty, pełen pożądania taniec. Wtargnął językiem w jej usta.

Znów powróciło do niej dawne uczucie, że jest pożądana, że Jeremy, wbrew swoim słowom kocha ją. Tak nie całuje człowiek, który nic nie czuje, tak całuje tylko zakochany mężczyzna.

Kiedy sięgnęła dłonią do pomiętej i brudnej od tuszu koszuli, Jeremy pokręcił głową.

- Nie, kochanie, nie tym razem – mruknął i pocałował, jednocześnie dłonią pieszcząc pierś dziewczyny. Palcem przesuwał po krągłości, rysując linie i kółka, a potem pochylił się i ustami objął sterczący sutek, aż odchyliła do tyłu głowę, wsunęła dłonie w jego włosy i jęknęła przeciągle, rozkoszując się jego słodką pieszczotą. Drażnił sterczącą brodawkę językiem, lekko ją przygryzał. To samo uczynił z druga piersią, ciesząc się jej przyspieszonym oddechem i cichym pojękiwaniem. 

Mokrymi pocałunkami znacząc ścieżkę, powoli schodził na dół, aż dotarł do jej kobiecości, gotowej, aby go przyjąć. Uśmiechnął się jedynie i przywarł do niej ustami, wślizgując się językiem do jej mokrego wnętrza i pieszcząc ją w najintymniejszy sposób. Pearl wyginała ciało w rytm poruszającego się języka, aż wsunęła dłonie w jego włosy i zacisnęła na nich palce, głośno jęcząc. Jeremy doskonale wiedział, co robić, w jaki sposób dać jej rozkosz. W końcu oderwał się od niej, na co Pearl zareagowała głośnym jękiem. Nie kryjąc rozczarowania spojrzała na niego nieco zirytowana jego zachowaniem, lecz płonące oczy i czerwone wypieki na twarzy jeszcze nie zniknęły. Ułożył się między jej nogami i pocałował ją gwałtownie. Uniósł się na łokciach i spojrzał na nią. Dostrzegła w jego cudownych oczach dobrze znany żar, który widywała już wcześniej. Poczuła nagle łzy pod powiekami, które nagle wydostały się na zewnątrz i spłynęły aż do ucha.

- Nie płacz – poprosił cicho. - Jestem tu, nigdy już nie pozwolę ci odejść. Nigdy – obiecał cicho i zawisł nad nią. Kciukami otarł łzy i Pearl poczuła, jak zaczął powoli wsuwać się w nią.

Wypełniło ją potworne gorąco, ogień, który mógł ugasić lub wzniecić tylko Jeremy. Przygryzła wargę, by po chwili jęknąć cicho i przygarniając go do siebie mocniej, bliżej. Złapała go za ramiona, lecz jej niecierpliwe dłonie zsunęły się na boki, a potem na pośladki i mocno je uścisnęły.

- Tak długo na to czekałam – wyszeptała urywanym szeptem, w takt jego powolnych ruchów.

- Ja też, skarbie – wysapał i znów ją pocałował. - Kocham cię. - Kolejny pocałunek. - Kocham cię. - Pocałunek. - Kocham cię. - Po każdym słowie całował ją namiętnie, aż Pearl odchyliła do tyłu głowę odsłaniając mu swą szyję. Przywarł do jej miękkiej skóry i całował, a po każdym muśnięciu szeptał, że ją kocha.

Uniósł się na łokciach i zwiększył tępo, poruszając się szybciej, aż ich oddechy synchronizowały się, a pożądanie stało się wspólne. Coraz mocniej zaciskała się wokół niego, aż Jeremy poczuł, że dłużej nie wytrzyma. Znajomy ogień trawił go coraz bardziej. Serce waliło mu jak szalone, jej zresztą też.

W końcu Pearl wygięła ciało w łuk, wyrzuciła biodra do góry i głośno krzycząc imię kochanka, opadła, czując oblewające ją fale rozkoszy. Ukochany doprowadził ją do burzliwej kulminacji, aż w końcu i sam dołączył do niej, w ostatnim spazmie przyciskając ją do siebie.

Opadł na nią, lecz po chwili uniósł się na łokciach, nadal dysząc ciężko. Uśmiechnął się, patrząc na spokojną twarz dziewczyny. Przymknęła powieki i powoli dochodziła do siebie po szaleństwie, które przed chwilą ich ogarnęło.

- Otwórz oczy, skarbie – poprosił cicho, a Pearl zrobiła to. Drgnęła, gdy napotkała jego błękitne spojrzenie, ale po chwili uśmiechnęła się do niego i wyciągnęła do niego ramiona. Przytuliła go do siebie i pocałowała mocno, tak, by poczuł wielomiesięczną tęsknotę, ból i rozczarowanie, a także niesłabnącą miłość do niego.

- Kocham cię – powiedział Jeremy jeszcze i przetoczył się na bok.

- Ja ciebie też, Jeremy – odpowiedziała sennie i wtuliła się w niego.

Kiedy ich ciała znów się uspokoiły, zaczęli kochać się ponownie. Tym razem Pearl usiadła na nim. Powolnymi ruchami bioder doprowadziła go do niesamowitego szczytu. Czuł wtedy, że niebo znajduje się w tym właśnie pokoju.

Pearl nie miała ochoty się budzić. Czuła przy sobie ciepłe ciało i wiedziała kto to był. Jeremy. Uśmiechnęła się na wspomnienie gorącej nocy. Za pierwszym razem nie użyli zabezpieczenia i mogła zajść w ciąże, lecz nie przejęła się tym. Nie mogła się doczekać, kiedy weźmie na ręce ich dziecko. Małą dziewczynkę lub chłopczyka. Bardzo pragnęła tego, zwłaszcza, iż Jeremy powiedział, że ją kocha.

Ostatnia myśl sprawiła, że wybudziła się całkowicie. Spojrzała na Jeremy'ego pogrążonego w śnie.

- Kocham cię – wyszeptała bezgłośnie i wstała. Odszukała sukienkę i narzuciła ją na siebie. To nie był jej pokój, lecz Candice i Roberta. Miała nadzieję, że nie będą mieli jej za złe tego, że kochała się z Jeremym właśnie tutaj. Odświeżona i ubrana poszła do kuchni, aby zrobić śniadanie.

Jeremy bał się otworzyć oczy, ponieważ wiedział, co go czeka. Okrutna, szara rzeczywistość. Zapomniał, że znajdował się daleko od zamku i Szkocji. Zapomniał, że ta noc była inna od tych poprzednich. Nie otwierając oczu przekręcił się na plecy i ręką uderzył o kant nocnej szafki. Zaklął głośno i otworzył oczy. Coś się zmieniło, pomyślał zaskoczony. Nie wiedział jednak, co to było. Jego otumaniony snem umysł jeszcze nie zarejestrował zmian, a kiedy w końcu to się stało podniósł się gwałtownie, czując jak serce bije mu szybko. Wstał, ubrał się szybko i wyszedł. Nie bardzo orientował się w rozmieszczeniu mieszkania, ale poczuł zapach kawy, więc przypuszczając, gdzie może znajdować się kuchnia, poszedł w tamtą stronę. Stanął w progu i zatrzymał się gwałtownie. Wstrzymał oddech, nie mogąc uwierzyć, że oto widzi Pearl ubraną w krótkie żółte spodenki, białą koszulkę polo. Stała boso przy kuchence, mieszając na patelni. Po zapachu rozpoznał grzyby i cebulę.

Chciał coś powiedzieć, nie wiedział jednak, co to mogło być. Czy zwykłe „kocham cię” mogłoby wystarczyć? Nie, jeszcze nie. Muszą porozmawiać. Już miał się przywitać, gdy Pearl obejrzała się przez ramię i dostrzegła go. Odwróciła się już całkiem do niego i posłała mu promienny uśmiech, od którego ścisnęło go w żołądku. Jak mógł być tak okrutny i wyrzucić ją ze swego życia? Jak mógł być tak bezduszny i kazać jej się wynosić? To ona była jego sercem, ona była istotą jego życia i jedynym powodem, dla którego jeszcze żył. Tyle mu dała, nie oczekując nic w zamian, a on odwdzięczył się jej jedynie odrzuceniem. Nie zasługiwał na nią, wiedział o tym, lecz nie mógłby już bez niej żyć.

- Już wstałeś – powiedziała i zamieszała w misce, która stała na blacie kuchennym, a potem zawartość wylała na patelnię.

- Pearl – wykrztusił w końcu, nie mogąc nasycić się jej widokiem.

- Robię jajecznicę z grzybami, masz ochotę? - zapytała i podeszła do niego. Pocałowała go w usta i złapała za dłoń. Podprowadziła do stołka i posadziła na nim, obdarzając go jeszcze promiennym uśmiechem.

- Zawsze uwielbiam posiłki przygotowane przez ciebie, ale czy jajecznica może chwilkę poczekać? Chciałbym z tobą porozmawiać.

- O czym? - zapytała, patrząc na niego.

- O ostatnim roku i tego, co zrobiłem.

- Jeremy, nie musimy do tego wracać, naprawdę. Cieszę się, że jesteś i wiem, że teraz wszystko będzie dobrze – powiedziała to z takim przekonaniem, że Jeremy naprawdę chciał porzucić pomysł poważnej rozmowy, ale nie mógł tego zrobić, ponieważ chciał wszystko wyjaśnić.

Pearl widząc jego zdeterminowaną minę zgasiła płomień palący się pod patelnią i usiadła obok niego. Jeremy odwróciła się na krześle w jej stronę i palcem uniósł podbródek. Kiedy zajrzał w jej oczy, uśmiechnął się do niej ciepło.

- Nie bój się, tym razem nic nie stanie na drodze naszego szczęścia. Chciałem z tobą porozmawiać, ponieważ pragnę ci powiedzieć, że kłamałem, gdy mówiłem ci, że nic do ciebie czuje. Zresztą, chyba wczoraj wielokrotnie powtarzałem ci, że cię kocham i zawsze tak było. Wyrzuciłem cię z Crathes nie dlatego, że myślałem o sobie, lecz o tobie. Wiedziałem, że zechcesz ze mną zostać, zapominając o przyszłości. Wiedziałem też, że w Szkocji zmarnowałabyś się, ponieważ zamiast iść na studia wolałabyś być ze mną. W końcu przestraszyłem się, że znudzisz się mną i spokojnym życiem w Crathes i wyjedziesz. Nie chciałem tego...

- I dlatego wolałeś to zakończyć sam? Myślałeś, że będzie mnije bolało, gdy sam mnie wyrzucisz? - zapytała, a jej głos zadrżał niespodziewanie. Jeremy złapał ją za rękę i przysunął do ust. Musnął wargami jej smukłe palce i przymknął powieki.

- Tak – odpowiedział zduszonym głosem. - Czy byłabyś mi to w stanie wybaczyć?

- Och, Jeremy, jakże mogłabym postąpić inaczej? Owszem, zraniłeś mnie i gdy pojawiłeś się na weselu byłam na ciebie zła, lecz wiem teraz, że twój przyjazd oznaczał jedno: gdyby ci na mnie nie zależało, nigdy nie pojawiłbyś się wśród ludzi. Wiem, że nie zmusiłby cię do tego ślub Bobbiego.

- Masz rację, ale z drugiej strony nie wiesz, co przeżywałem, gdy wchodziłem do kościoła. Kiedy cię jednak zobaczyłem, przestałem się bać. Czułem, że wszystko będzie dobrze, choć twoje zachowanie wcale nie wskazywało na to. - Pearl uśmiechnęła się do niego nieśmiało.

- Przepraszam, byłam okropna.

- Ależ nie, twoje zachowanie było jak najbardziej zrozumiałe. Wiem, że zasłużyłem na to.

- Kocham cię – powiedziała głośno. Jeremy przyciągnął ją do siebie. Dziewczyna stanęła między jego rozchylonymi udami i przywarła do niego całym ciałem, całując go gwałtownie.

Tą czułą scenę przerwał dzwonek do drzwi. Niechętnie oderwali się od siebie i spojrzeli zaskoczeni na korytarz.

- Kto to? - zapytał Blackbourn.

- Nie mam pojęcia.

Odsunęła się od niego i poszła otworzyć. Kiedy uchyliła drzwi, do środka wpadła wściekła matka. Widać było po niej, że nie spała zbyt wiele, ponieważ miała na sobie stare dresy i wczorajszą fryzurę, makijaż już dawno się zmył, lecz trochę go jeszcze pozostało.

- Możesz mi wyjaśnić, co się z tobą stało? - warknęła wściekła.

- Mamo, ja muszę ci...

- Dzień dobry, pani Grand – przerwał jej Jeremy, który wszedł na korytarz. Ubrany był we wczorajsze spodnie od garnituru i koszulę rozpiętą pod szyją. Kobieta na jego widok wstrzymała oddech. Nie była przygotowana na to, że zobaczy tego mężczyznę z bliska. Jego blizna była okropna. Speszona odwróciła wzrok, ponieważ nie mogła dłużej patrzeć na niego.

- Więc to ty jesteś tym mężczyzną, którego opłakiwała Pearl przez ostatni rok... - mruknęła, spoglądając na parę, która tuliła się do siebie. Wydawało jej się, że Pearl nie była zachwycona obecnością pana Blackbourna, lecz teraz przed jej oczami stała zakochana w sobie para. Jej córka wyglądała na szczęśliwą.

- Podejrzewam, że tak – odpowiedział z rozbawieniem, widząc jak kobieta patrzy na Pearl z uniesioną brwią.

- Zraniłeś ją – powiedziała z wyrzutem.

- Wiem, doskonale zdaję sobie z tego sprawę. Do końca życia będę robił wszystko, żeby mi wybaczyła i zapomniała – z tymi słowami skierował wzrok na Pearl, która tuliła się do jego boku. Piwne oczy zwilgotniały, lecz uśmiechnęła się do niego.

- Nie musisz, już nie pamiętam, co się stało – odpowiedziała tylko i wspięła się na palce, aby cmoknąć go w policzek.

- No dobrze, nie sądzę, abym miała w tej kwestii za wiele do powiedzenia, więc życzę wam szczęścia moi drodzy.

- Dziękuję ci – szepnęła Pearl i oderwała się od ukochanego, aby wpaść wprost w objęcia.

- Bądź szczęśliwa.

- Będę, obiecuję.

- Doskonale. A teraz, kiedy wszystkie uprzejmości mamy za sobą, teraz mogę powiedzieć, co myślę o waszym zachowaniu. Jak mogliście tak bez słowa opuścić wesele?

Kiedy mama Pearl wyszła, Jeremy przygarnął dziewczynę do siebie, rozkoszując się ciepłem jej ciała, uśmiechnął się do siebie, czując, że o to otwarła się przed nimi droga, którą będą podążać już zawsze. Będzie szczęśliwy z Pearl. I tylko z nią.

- Kocham cię – powiedział, spoglądając w jej błyszczące oczy.

- Ja ciebie też – odpowiedziała i wspięła się na palce, aby go pocałować.

Miała wszystko, bo miała Jeremy'ego. Był i będzie całym jej światem i nikt już nie będzie tego w stanie zmienić.