1. Praca

          - I co? Masz coś?

         Pytanie zadała matka. Kobieta o bujnych kształtach i tycjanowskich włosach. Jej zielone oczy wpatrywały się w nią uważnie. Oczekiwała od niej, że zacznie pracę na stanowisku co najmniej zastępcy dyrektora. Miała dopiero dziewiętnaście lat, ale ona uważała, że jej najmłodszej córce należy się jak najlepsza posada. Nie potrafiła przyjąć do świadomości to, że ona nie będzie miała tyle szczęścia, co jej starsza siostra, która w spadku po dziadku dostała firmę. Musiała zadbać o swoją przyszłość i do tego postarać się wytrzymać z matką. Siostra miała własne mieszkanie, więc miała niesamowity spokój i ciszę. A ona? Ona jeszcze nie.

         - Nie. Niestety, oni potrzebują kogoś z doświadczeniem – powiedziała i wsunęła telefon do kieszeni. - Nie spodziewałabym się, iż w krótkim czasie znajdę pracę. Mamo... zrozum, że ciężko jest w moi wieku znaleźć cokolwiek, co dałoby stałe pieniądze – dodała szybko, gdy matka znów zamierzała powiedzieć, co myśli o tych wszystkich firmach, które wolą doświadczonych pracowników. Poza tym nie wiedziała, czy sprawdziłaby się w roli sekretarki. Oczywiście potrafiła posługiwać się komputerem, drukarką i innymi urządzeniami. Nie była głupia, ale do tego, by być dobrą sekretarka potrzeba czegoś więcej niż podstawowych umiejętności. Musiała też być osobą o ciętym języku i silnym charakterze. Ona nie potrafiła być złośliwą i zdeterminowaną. Owszem, dążyła do wybranego celu, ale na pewno nie kosztem innych. Jednak gdy ktoś ją zdenerwował nie przebierała w słowach i krzyczała to, co myślała. Po prostu jej emocje, często trzymane na uwięzi wybuchały i wyrzucała z siebie to, co tłamsiła przez określony czas. Potem żałowała słów, ale nie potrafiła ich cofnąć, czasami też nie chciała.
         - Kochanie, musisz się bardziej postarać... - Jej matka była uparta. 

       - Dobrze, zrobię to. - Westchnęła ciężko i wyszła z salonu. Miała po dziurki w nosie tej kobiety. Kochała ją, ale czasami musiała od niej odpocząć.

Nim weszła do pokoju zadzwonił telefon. Dzwoniła Candice.
        - Cześć, siostra! - zawołała wesoło Can.

        - No, cześć. Po...
        - O, czyżby znów matka? Nie przejmuj się nią. Ona zawsze taka była. - Jej starsza siostra należała do osób, które bez przerwy gadają. I ona to uwielbiała. Zawsze była taka pełna życia.
        - Wiem, ale wciąż męczy mnie o tę pracę. Naprawdę, zatrudniłabym się wszędzie, żeby tylko mieć spokój.
         - Wszędzie?

    - Tak. Masz coś? - zapytała ożywiona i weszła do pokoju. Usiadła na łóżku i z niecierpliwością oczekiwała odpowiedzi.
        - No wiesz... Bobbie ma przyjaciela. Ten jego przyjaciel potrzebuję kogoś do wysyłania listów, odbierania telefonów i bycie jego gospodynią. Miałabyś dużo na głowie, ale pensję będziesz miała dość wysoką, nawet powiedziałabym, że za wysoką.

         - Sprzątanie i gotowanie też wchodzi w tą pracę?
      - No, a o czym przed chwilą mówiłam? Wszystko, co tyczy się obowiązków w... domu zawarłam w słowie "gospodyni" - odparła Candice i Pearl oczami wyobraźni zobaczyła, jak starsza siostra kręci głową z politowaniem.

         - Ja się nie nadaję na gospodynie i dobrze o tym wiesz!

         - Bzdura, oczywiście, że się nadajesz. Umiesz przecież gotować.

         - Oczywiście, ale same proste potrawy! Nie potrafię gotować obiadu złożonego z samych wykwintnych dań.  Ten facet mnie nie przyjmie, nawet jeśli wstawi się za mną twój Bobbie. To strata czasu... - Chciała tej pracy, ale nie miała innego wyjścia. Nie mogła jej przyjąć, bo ten mężczyzna potrzebował kogoś, kto poradzi sobie ze wszystkim, a ona miała dość spore wątpliwości, czy podoła obowiązkom gospodyni, sprzątaczki i sekretarki w  jednym. Do tej posady bardziej nadawała się Candice niż ona. Starsza siostra uwielbiała gotować.

         - Pearl, chyba przesadzasz. Poza tym możesz się nauczyć gotować w trakcie pracy. Kto ci zabroni? Kupisz sobie książkę kucharską i codziennie przygotujesz po jednym z dań. - Can była równie uparta, co matka. Dlaczego ona nie potrafiła taka być? Nie umiała narzucić drugiemu własnego zdania i nie potrafiła kogoś nudzić w jednej sprawie. Rozumiała słowo "nie", ale jeśli jakiś delikwent się wahał i nie był pewny, to dawała mu do zrozumienia, że oczekuje jego odpowiedzi.

         Westchnęła. W sumie, co jej szkodzi? Jak się nie sprawdzi to trudno, ale nabierze doświadczenia i matka da jej spokój.

         - Dobrze. Podaj mi jego telefon i zadzwonię do niego. Nie zgodzi się. Jestem tego pewna, że tak będzie. Jak się dowie ile mam lat... - zaczęła, ale przerwało jej głośne prychnięcie siostry. No tak, jak zwykle widziała coś w czarnych barwach, a jej starsza siostra nie. Ona zawsze nosiła różowe okulary, nawet wtedy, gdy Bobbie złamał jej serce.

         - Nie musisz nigdzie dzwonić, przynajmniej na razie. Rozmawiałam już  z Jeremy'm. Miałam tylko dowiedzieć się, czy ty się zgadzasz.

Pearl zaczynała się cieszyć. Może nie będzie tak źle? Skoro ten mężczyzna się zgadza ją zatrudnić, to ona nie ma  nic przeciwko temu. I w końcu skończą się utyskiwania matki.

        - Świetnie! Zgadzam się. Jeśli on nie ma nic przeciwko, to ja tym bardziej - odpowiedziała rezolutnie. - Jestem twoją dłużniczką. To kiedy i gdzie zaczynam pracę?

         - Tego samego dnia, którego... przyjedziesz. - W jej głosie wyczuła napięcie. Przyjedzie? Zastanowiła się przez chwilę.

         - Coś ukrywasz? - zapytała, tonem tak stanowczym, że aż sama się zdziwiła, że tak potrafi. - Gdzie mam pojechać?

            - Do Szkocji.

         Szkocja. Daleko i jednocześnie blisko. Miała wyjechać na kilka miesięcy do Szkocji, do jakiegoś zamku... Czy Candice straciła rozum? pomyślała w pierwszej chwili. Dopiero po dwóch dniach dała się przekonać, że jednak warto tam jechać. Candice i Bobbie starali się przekonać ją, że Jeremy nie jest złym człowiekiem. A matka grzmiała jej nad uchem, że za pieniądze jakie oferuje jej cały ten Jeremy Blackbourn zgodziłaby się pracować dla samego Szatana.

         - Nie zrobi ci krzywdy - tłumaczył cierpliwie Bobbie. - Znam go od zawsze i wiem, że jest ostatnią osobą, której powinnaś się bać. Jeremy zazwyczaj unika ludzi i rzadko wdaje się w rozmowy.

         - Dlaczego unika ludzi? - zapytała, trochę niepokojąc się tym faktem.

         - Kilkanaście lat temu uległ wypadkowi. Od tamtej pory unika ludzi, gdyż boi się stać się pośmiewiskiem. Proszę, nie mów mu, że ci powiedziałem, ale prawą stronę twarzy ma zniekształconą. Oczywiście, nie jest tak strasznie, jak mówi on sam, ale na pierwszy rzut oka może wydać się trochę... niepokojący. Kiedy zobaczysz go, postaraj się udawać, że nie widzisz tego, dobrze? - Od razu zapałała do tego człowieka współczuciem i sympatią. Biedny Jeremy, pomyślała w tamtej chwili.

         Dowiedziała się też, że Jeremy nie lubi wyszukanych dań. Zwykłe potrawy składające się z prostych składników. Poza tym dowiedziała się też, że czyta na potęgę i zazwyczaj siedzi u siebie i pracuję. Odziedziczył po ojcu sporą firmę, którą Bobbie zarządzał. Candice powiedziała jej, że jej nowy pracodawca ma dopiero dwadzieścia pięć lat. Dwadzieścia pięć! Taki młody.

         Coraz bardziej intrygowała ją ta sprawa, choć wątpiła, czy sam zainteresowany będzie chciał z  nią rozmawiać i odpowie na nurtujące ją pytania. Raczej zwolniłby ją, gdyby zapytała mu jakieś kłopotliwe pytanie.

         - Jeśli chcesz, to Bobbie pojedzie tam wcześniej. Uprzedzi go i pomoże mu przygotować dla ciebie pokój i miejsce pracy - zagadnęła starsza z sióstr Grand. Pearl pokiwała głową i uznała, że pomysł jest świetny. Nie będzie musiała szukać zamku, gdy już stawi się na miejscu. Ukochany Candice wyjedzie po nią na lotnisko i pokaże drogę oraz okoliczne miejscowości.

         Pod koniec tygodnia Bobbie pojechał do przyjaciela, a ona kupowała jak szalona książki o Szkocji i potrawach, jakie tam podawano. Niektóre wydały jej się proste, a inne wzięte z kosmosu. Jednak stwierdziła, że Szkocja, choć wiedziała o niej dość dużo, dzięki książkom wydała się jeszcze bardziej intrygująca i tajemnicza. Czuła, że to miejsce całkowicie ją oczaruję i może przeżyje jakąś niezwykła przygodę? W takim kraju to dość pewne, bo wszędzie roztaczały się lasy, łąki i wzgórza, na których niejednokrotnie można było dostrzec ruiny zamku lub kościoła. 

         Uśmiechnęła się do siebie. Jechała do Krainy Mgieł!

_____

Nie jestem dobra w pisaniu, wiem. Jednak lubię tworzyć własny świat i kreować własnych bohaterów o kontrastujących charakterach.
Życzcie mi powodzenia - jutro mam ustny polski! :)

Pearl uwielbiała gotować, dlatego natychmiast zgodziła się na kilka tygodni pracy w Szkocji na zamku należącego do tajemniczego Jeremy'ego Blackbourna. Przyjaciel jej przyszłego szwagra od lat pojawia się w rozmowach, lecz  nie miała sposobności, aby go poznać.
Kiedy dociera na miejsce, okazuje się, że okolice są niezwykle piękne i urokliwe, jak na Szkocję przystało, lecz sam właściciel tych wspaniałości ani myśli wychodzić jej na powitanie. Zamknięty w swych pokojach nazywa się zamkową bestią i ucieka przed ludzkim wzrokiem.
Dziewczyna postanawia mu pomóc, w końcu nikt nie może wiecznie tkwić w zamknięciu. Postanawia nie tylko gotować, ale także sprawić, by Jeremy odważył się jej pokazać.