18. Nowe nadzieje

Od ciągłego płaczu zaczęła boleć ją głowa, ale nie mogła się powstrzymać. Czuła w sercu ból który nie znikał. I nie tylko przyczyniła się do tego świadomość, że Gandalf może być uśpiony, ale również fakt, iż Jeremy zaproponował jej przyjaźń. Przyjaźń! Jak mógł nawet powiedzieć coś takiego?! Nienawidziła go za to.

Teraz już wiedziała, co czuła. Jej uczucia wyklarowały się, gdy wparowała do pokoiku i wygarnęła mu wszystko w twarz. Kochała go. Nie była nim zauroczona, lecz kochała go. Wiedziała, co czuła. Jak mogła tego nie wiedzieć? Od samego początku wywoływał w niej tyle sprzecznych emocji, nad którymi nie była w stanie zapanować. Teraz czuła, że żyła.

Ale on chciał przyjaźni, niczego więcej. Jak mógł?!

Zaszlochała donośnie mając nadzieję, że już niedługo wyjedzie stąd. Jeszcze kilka tygodni i nie będzie jej tutaj. Nigdy już nie porozmawia z Jeremym.

Usłyszała nagle cichy stukot. Podniosła głowę. Przestała płakać i rozejrzała się wokół. Pokój tonął w ciemności. Nie zapalała światła, nawet nie wiedziała, która jest godzina. Stukanie nasiliło się. Ktoś pukał do drzwi. Z bijącym sercem wstała, jednocześnie ocierając policzki z łez. Podeszła do drzwi i przystanęła.

- Kto tam? - zapytała, szeptem. To było głupie, bo jedyną osobą, która mogłaby tu przyjść był Jeremy, ale przecież on nigdy nie odważyłby się tu zajrzeć. Nigdy nie zapukałby do jej pokoju.

- To ja – padła cicha odpowiedź. Pearl zadrżała, gdy usłyszała znajomy głos. Nie mogła uwierzyć w to, gdy uświadomiła sobie, kto stoi po drugiej stronie. Jakby czytając w jej myślach, dodał: - Jeremy.

- Boże, Jeremy, co ty tutaj robisz? - wyrwało jej się, nim zdążyła się ugryźć w język.

- Słyszałem, jak płakałaś. Masz zapaloną lampkę? - zapytał po chwili milczenia.

- Nie, nie mam.

- Mogę wejść?

Pearl poczuła jak cała drży, a serce tłucze się nieznośnie w piersi, jakby budziło się do życia. Przełknęła nerwowo ślinkę i powoli nacisnęła klamkę. Otworzyła drzwi na tyle szeroko, aby mógł wejść.

- Proszę.

Jeremy wkroczył niepewnie do środka, jakby obawiał się, że ktoś wyskoczy zza drzwi i włączy światło obnażając go przed jej wzrokiem. Wszystko w niej drżało. Był tu, stał niedaleko niej. Czuła jego męski zapach, który wzniecił w niej gorący płomień. Była kobietą, teraz świadomą swych pragnień. Wiedziała czego chce, a w tej chwili chciała Jeremy'ego. Jednak siłą woli pokonała to i zmusiła się, aby choć przez chwilę skupić się na tym, że Jeremy tu był. Był tu! Wszystko w niej krzyczało, przypominało, że jeszcze nie tak dawno nie chciał mieć z nią nic wspólnego, a teraz stał w kącie, niepewny i przestraszony. Zapewne bał się tego, co mogłaby zrobić. Musiała go przekonać, że z jej strony nic mu nie grozi.

- Usłyszałem, jak płakałaś. Nie mogłem cię zostawić samej – powiedział, a jego głos rozlał się po niej ciepłym strumieniem. Westchnęła słysząc lekkie wahanie w miękkim głosie, lekko zniekształconym. Chciała się do niego przytulić, znaleźć pocieszenie w jego silnych ramionach. - Co się stało? Dlaczego płakałaś? Chodzi o Gandalfa?

I nie tylko o niego, pomyślała rozczulona jego troską.

- Tak. Bardzo mnie zdenerwowałeś tym, co powiedziałeś – mruknęła niechętnie.

- Przepraszam, ale wolałem powiedzieć ci prawdę niż zwodzić i potem rozczarować cię jeszcze bardziej. Czasami gorzka prawda jest lepsza od słodkich kłamstw.

- Rozumiem, ale... Nie mogę pozwolić na to, aby Gandalfowi coś się stało. Może tak naprawdę ma on szansę wyzdrowieć, ale my nie wiemy jak mu pomóc? - zapytała i spojrzała w jego kierunku, lecz prócz ciemnych konturów postaci nie dostrzegła nic więcej.

Po krótkiej chwili milczenia znów usłyszała pełen napięcia głos Blackbourna.

- Nie wiem, nie mam pojęcia. Nie chcę, tak samo jak i ty, odbierać mu życia, boję się jednak, że łudzimy się niepotrzebnie. Nie chcę, abyś zrobiła sobie nadzieję na to, iż koń wyzdrowieje, a tak naprawdę trzeba będzie go uśpić. Wiem jakie to dla ciebie ważne, więc nie chce niepotrzebnych rozczarowań.

- Dziękuję ci – wyszeptała, jakby bała się przemówić głośniej.

W pokoju zapadła cisza, która z każdą chwilą ciążyła im coraz bardziej.

Do młodego mężczyzny dopiero teraz zaczęło docierać, co zrobił, gdzie się znajdował. Zalały go fale strachu, gdy odwaga opuściła go i powróciła świadomość tego, co zrobił. Wycofał się pod drzwi, ale coś jednak powstrzymało go od tego, by nacisnąć klamkę i wyjść, zostawiając Pearl pogrążoną w samotności. Wszystko wyrywało się ku niej, chciało zostać i mieć ją na wyłączność. Jednak jego racjonalna część domagała się wyjścia z pokoju. A co, jeśli go zobaczy i się przestraszy? Czy rzeczywiście tego pragnie? Nie mógłby zostawić ją w spokoju i pozwolić jej pracować przez jakiś czas? Przecież chciała dorobić sobie na wakacje, bo zależało jej na doświadczeniu w pracy, a nie na romansach.

Choćby użył najlogiczniejszych argumentów, to i tak ta niewielka część jego koniecznie chciała zostać z Pearl. Zostać i udowodnić dziewczynie, że jest zwykłym człowiekiem.

Usłyszał, jak podchodzi do niego.

- Nie zbliżaj się! - zawołał nieco histerycznie. - Znaczy... Bardzo cię przepraszam. Zostań tam, gdzie jesteś. Tak będzie bezpieczniej – dodał łagodniejszym tonem. Czy zawsze musi się zachowywać jak jakiś niewychowany matoł?

- W porządku, Jeremy. Nic nie szkodzi. Dobrze. Usiądę na łóżku.

- Dziękuję. Musze się przyzwyczaić do ciebie. - Machnął ręką, ale zdał sobie sprawę, że ona go nie widzi, więc jedynie westchnął z ulgą.

- Ja też - przyznała po chwili Pearl. - Jeszcze nigdy nie spotkałam człowieka, który tak bardzo bałby się drugiej osoby. Nie wiem, co robić.

- Rozmawiaj ze mną, tak będzie najlepiej. Co u twojej siostry?

- Dobrze. Rozmawiałam z nią kilka dni temu...

Nastąpiła długa chwila ciszy. Jeremy koniecznie chciał rozmawiać z Pearl, ale kompletnie nie miał pojęcia, co mogłoby ją zainteresować. Zbyt mu zależało, aby wypaść w jej oczach dobrze. Denerwował się.

- Mogę cię pocałować? - padło nieśmiałe pytanie z ust Pearl. Jeremy niemal wstrzymał oddech i zapatrzony na jej drobną postać gdzieś tam rysującą się w mroku myślał, że się przesłyszał. Czy powiedziała to poważnie?!

- Chyba się przesłyszałem - mruknął przestraszony.

- Nie, ale rozumiem... Znaczy... Ojej, chyba się wygłupiłam - powiedziała, a każde wypowiedziane słowo pobrzmiewało strachem i wstydem. Uśmiechnął się, gdy wyobraził sobie jej minę, gdy w pełni doszło do niej, co właśnie powiedziała. Och, Pearl, pomyślał z czułością.

- Nie, wcale nie. Naprawdę. Nie masz się czym przejmować. Wręcz przeciwnie. Pochlebiasz mi.

Starał się, aby Pearl nie czuła się zażenowana. Według niego nie powinna tego była mówić, bo okazało się to punktem zapalnym i poczuł natychmiastowe podniecenie. Nie potrafił dłużej tego znosić, musiał, po prostu musiał wziąć Pearl w ramiona, ale nawet jeśli bardzo tego pragnął to jednak nie zrobił tego. Wygrał w nim strach. Odsunął się w stronę drzwi.

- Już idziesz? - zapytała zażenowana.

- Tak, idę. Powinnaś już dawno spać.

- A może teraz nie będę w ogóle mogła zasnąć, Jeremy? - zapytała znaczącym tonem, a on wyobraził sobie, co mogliby robić, gdyby nie spali.

- Pearl, nie możemy się w to bawić. To jest bardzo niebezpieczne. To, co dzieje się teraz z nami może spowodować, że oboje wpędzimy się w kłopoty. Nie chcę, żebyś cierpiała.

- Jeremy, chyba nie sądzisz, że nie wiem w co się pakuje? Mam świadomość tego, co mogłoby się stać, gdybyśmy... No wiesz. - Jej bezradność i jednocześnie niema prośba ledwo dosłyszalna w drżącym głosie sprawiła, że Jeremy wrócił na swoje miejsce. Boże, co teraz zrobić? Kochać się z nią, czy wyjść? Musiał coś zdecydować, bo spłonie jak zapałka od tego dręczącego pragnienia.

- Pearl, będzie lepiej, jeśli nasza znajomość będzie miała taką formę, jaką ma teraz. Nie chce tego pogłębiać, bo wpędzi nas to w poważne problemy. - Ciemność jakby zgęstniała, czul oplatające go macki smutku. Zranił ją i upokorzył. Nie wiedział, co zrobić. Było jednak za późno, aby cofnąć czas. Żal mu było Pearl, ale chyba tak było najlepiej. Nie chciał, aby traktowała go jakoś inaczej. Może lepiej byłoby, gdyby go nienawidziła? Ale już tyle raz ją ranił, że nie potrafił robić tego kolejny raz. Jak mógł? Wciągu tego tygodnia dziewczyna zafundowała mu taki zastrzyk emocji, jakich nie miał od wielu lat. Jeszcze nigdy nie był zły, zaraz potem miał wyrzuty sumienia, aż w końcu wmówił sobie, że ją kochał.

Czy to rzeczywiście była miłość? Nie bardzo wiedział, jak ona wygląda, skoro poprzednia okazała się tylko kłamstwem.

- Trudno, do niczego nie mogę cię zmusić, ale wiedz, że nie możesz całego życia spędzić w samotności - rzekła zupełnie obojętnym tonem. Albo rzeczywiście niewiele ją obeszło to, co powiedział albo dobrze się ukrywała.

- To mój wybór, Pearl. Mój. Dobranoc - odpowiedział i wyszedł. To rzeczywiście był jego wybór, tak postanowił i już.

Idąc pustym i cichym korytarzem dopadła go świadomość tego, co się działo. Był w jej pokoju! Stał niedaleko... Mógł wyciągnąć w jej stronę dłoń i dotknąć miękkich włosów albo ją nawet pocałować. Jednak w jego głowie wciąż odbijały się echem: mój wybór, mój wybór. I tego musiał się trzymać.

*

Gdy Jeremy wyszedł z pokoju, Pearl jeszcze przez kilka minut stała w tym samym miejscu, czując jego obecność. Jego niezapowiedziana wizyta wzbudziła w niej takie pokłady szczęścia i nadziei, że jego ostatnie słowa nie potrafiły zabić w niej tych pozytywnych uczuć, które niemal ją rozsadzały. Skoro tu przyszedł, to jednak chyba zależało mu na niej, choć trochę. Musiało tak być, bo gdyby rzeczywiście chciał utrzymać ją na dystans to zostawiłby ją w spokoju. Nie przyszedłby tutaj, ominął jej pokój szerokim łukiem...

Ale ich sytuacja była bardziej skomplikowana i wymagała nie tylko cierpliwości, ale również niezwykłej rozwagi w słowach i czynach. Jeden fałszywy ruch mógł przekreślić szansę na to, by Jeremy w końcu zaufał jej w pełni. Właśnie dlatego, da mu do zrozumienia, że traktuje go jak przyjaciela i na nic więcej nie liczy. Pokaże mu, że wcale nie interesują ją jako mężczyzna, choć sama przed kilkoma minutami powiedziała coś zgoła inengo, i nie będzie musiał obawiać się jej reakcji, gdy go w końcu ujrzy. Powinna skrupulatnie przenikać do jego twardej skorupy, aż w końcu sam przekonałby się, że z jej strony nic mu nie grozi. Obawiała się jednak, że to jest o wiele trudniejsze niż mogłoby się wydawać. Jeremy był podobny do Gandalfa. Zraniony, doświadczony przez życie nie potrafił zaufać człowiekowi. Ale odpowiednie podejście może wyrwie go z tej ciemności, w której tkwił od jakiegoś czasu. Musiał wyjść na światło dzienne.

O ile postanowić jest łatwo i przyrzec sobie, że zrobi się wszystko, to wykonanie takiego planu było naprawdę trudne. Zwłaszcza, że Pearl miała problemy z nawiązaniem kontaktu z mężczyzną. Owszem, rano, gdy przyniosła mu śniadanie była radosna i nadzwyczaj gadatliwa, ale Jeremy jakby znów się wycofał do swojej pierwotnej postawy i był mrukliwy, małomówny, czasami nawet odnosiła wrażenie, że był zły za to, że w ogóle się uśmiechała. Musiała jednak zacisnąć zęby i udać, że nie dostrzega jego dziwnych nastrojów. Po obiedzie zapytała go, czy może wyjść na kilka godzin i czy zgadza się na sprowadzenie Gandalfa do stajni już dziś.

- Tak - mruknął jedynie na oba jej pytania i po chwili zaświeciła się czerwona lampka. Pearl miała ochotę wrzasnąć, ale powstrzymała się od tego wyszła pogodnym krokiem. Musiała. Niech wie, że nie będzie przejmować się jego kaprysami. Uznała, że taka ignorancja da mu do zrozumienia, że robi z siebie kompletnego idiotę, pokazuje, że jest tylko rozpieszczonym dzieciakiem. Miała ochotę na wyrafinowaną, w granicach zdrowego rozsądku oczywiście, zemstę, która pokazałaby mu, że robi źle, ale w końcu już raz doprawiła mu na ostro obiad, pokazując mu tym samym, że ma pazury. Nie wiedziała efektów jej działań, więc kolejna taka wendeta nic by nie dała. Mogła jedynie narazić się na gniew Jeremy'ego.

Przebrała się w strój do jazdy, który jej podarował i pobiegła do stajni. Przy boksie gniadego wałacha zastała Nate'a, który czyścił starego konia i przemawiał łagodnym głosem.

- Dobrze, że cię widzę - powiedziała zdyszana. Oparła się o drewniane drzwiczki i dyszała ciężko, łapiąc gwałtownie oddech. Naprawdę miała fatalną kondycję.

Nate uśmiechnął się do niej łobuzersko i podszedł, opierając się tuż przed nią. Jego łagodne perfumy zadziałały na nią niezwykle kojąco, ale nie odczuwała, żadnych sensacji w związku z tym, wręcz przeciwnie... W tej chwili czuła się przy nim jak przy starszym bracie. Było jej głupio z tego powodu, zwłaszcza, iż wiedziała, że gdyby tylko okazała mu odrobinę zainteresowania, on na pewno skorzystałby z okazji. Ale ponieważ tego nie robiła, trzymał się na dystans, w granicach własnych możliwości.

- W takim razie mogę tylko się cieszyć! - Roześmiał się wesoło i pociągnął ją za włosy, przerzucone przez ramię.

- Jeremy zgodził się, żebym dziś wyszła, ale... - zawiesiła głos i spojrzała niepewnie na chłopaka, który natychmiast spoważniał i przyjrzał się jej znacząco.

- Ale co?

- Wczoraj wieczorem dzwonił weterynarz i powiedział, że możemy odebrać Gandalfa w każdej chwili. Myślisz, że możemy dziś po niego jechać? - zapytała, patrząc na niego błagalnie. Nate pokiwał głową, ale wydawał się być bardzo zamyślony. - Czyli możemy po niego jechać? Nate? - Potrząsnęła nim, gdy nie odpowiadał. W końcu spojrzał na nią uważnie.

- Możemy jechać, tak mi się wydaję, ale to nie ja tutaj jestem szefem. To Marcus o wszystkim decyduje, więc nie mogę powiedzieć nic więcej na ten temat. Chodźmy i zapytajmy go. Ostatnio był przy boksie Wulkan.

Poszli tam, ale nie zastali go przy gniadej klaczy. Spotkali go jednak, gdy czyścił siodła i uzdy.

- Dzwonił Greg, możemy wziąć dziś Gandalfa - zaczął bez wstępów Nate i wszedł do siodlarni, a Pearl za nim. Mężczyzna spojrzał na nich złowrogo, ale nie nic nie powiedział. Jedynie kiwnął głową. - Boks będzie gotowy, gdy przyjedziemy? Co o tym myślisz?

- Skoro Greg pozwolił go zabrać, a ty jesteś gotowy jechać po niego, to cóż innego pozostaje nam do zrobienia? Szybko przygotujemy dla niego stare miejsce i możemy go tam ulokować.

- Nie! - zaprzeczyła gwałtownie Pearl, która wpadła na pomysł, jak jej się wydawało dość dobry.

- Co nie? - zapytał ją oschle i zmierzył ją pogardliwym wzrokiem.

- Nie możecie umieścić go w tym boksie, gdzie stał poprzednio. W stajni jest zbyt głośno, hałas sprawia tylko, że ogier staje się coraz bardziej zdenerwowany. Potrzebuje izolacji: ciszy i spokoju.

- Co więc proponujesz, panno mądralińska? - zapytał zgryźliwie.

- Marcus, nie przeginaj - warknął Nate, który doskonale wiedział, że ta dwójka nie przepadała za sobą. Marcus do tej pory zrzędził, że już dawno byłoby po problemie, gdyby tylko ta mała jędzusia nie wtrąciła się do sprawy. Ale Nate przyznał rację Pearl i cieszył się, że była w chwili, gdy chcieli odstrzelić konia. Dzięki temu doceniał ją za to, że była taką wrażliwą, cudowną dziewczyną. Nikt nie zrobił na nim takiego wrażenia. I choć przyznawał sam przed sobą, że na początku miał ochotę na mały romansik, teraz dostrzegł, że ta dziewczyna nie zdecydowałaby się na coś takiego. Była poważna i oczekiwała bardzo wiele od faceta, więc w grę wchodził jedynie poważny związek, a nie coś ulotnego i mało zadowalającego. Gdyby tylko zdecydowała się tu zamieszkać, on zrobiłby wszystko, żeby tylko ją mieć dla siebie. Było mu głupio, że wcześniej traktował ją jak nagrodę, cel, który zamierzał zdobyć. Teraz musiał się porządnie zastanowić, czy nie ma czegoś z głową, skoro myślał o niej w ten sposób.

- Umieśćmy go tam, gdzie trzymacie sarny i inne dzikie zwierzęta. Nate, tam gdzie uczysz mnie jeździć. To wspaniałe miejsce dla Gandalfa, tam mógłby odzyskać jako taki spokój, a potem namówiłabym Jeremy'go na jakiegoś zaklinacza albo kogoś odpowiedzialnego za szkolenie koni i może udałoby się zrobić z niego wierzchowca dla doświadczonego jeźdźca. - Jej piwne oczy błyszczały z podekscytowania i nadziei, że uda się wyprowadzić Gandalfa na prostą. On również taką miał nadzieję, ale nie wiedział, czy rzeczywiście to się uda. Może Gandalf już był skreślony, a oni bawili się jedynie jak dzieci we mgle, które po omacku szukały wyjścia? On studiował weterynarię, rozmawiał też z Gregiem i potrafił dostrzec więcej niż Pearl, która kochała każdą chodząca istotę i nie dopuszczała myśli, że zwierzę powinno zostać uśpione. Czasami jednak to najlepsze rozwiązanie, jeśli zwierzak męczy się sam z sobą. Inaczej jest w przypadku stworzeń, które są chore lub stare, decyzja o eutanazji jest łatwiejsza, bo w przypadku agresywnego konia lub psa ciężko jest ustalić, czy z tego wyjdzie, czy może lepiej go skreślić.

Bał się, że Gandalf jest jednym z tych koni, które są już nie do uratowania, ale nie chciał o tym mówić Pearl, bo wiedział, że nie potrafiłaby tego zrozumieć albo zrozumiałaby go i znienawidziła za to. On również nie chciał, aby ten koń był uśpiony, ale większość pracujących tu osób, a także zapewne Jeremy, miał swój rozum i wiedział, co się dzieje z ogierem, choć nigdy nie wychodził z zamku.

- Co o tym myślisz? - zwrócił się do Marcusa, który najwidoczniej nie miał ochoty trzymać wśród spokojnych zwierząt tego wcielonego diabła, ale najwidoczniej nic lepszego nie przychodziło mu do głowy.

- Myślę, że najpierw go przywieźmy, dopiero potem decydujmy, co mamy z nim zrobić, bo nie wiadomo, jak zareaguje na powrót do tego miejsca. I muszę jeszcze porozmawiać z Blackbournem.

- Ja mogę z nim porozmawiać! - wykrzyknęła radośnie Pearl.

- Nie, ja to zrobię - warknął i wstał. - Zaczekajcie tu - powiedział tylko i gdzieś poszedł.

- Nienawidzę go! - bąknęła, gdy zniknął za zakrętem.

- Jest dość specyficzny i trzeba przyzwyczaić się do jego humorów.

Po piętnastu minutach wrócił Magnus.

- Porozmawiałem z Jeremym, zgodził się na twój plan, ale uważam, że na niewiele to się zda, gdy trzeba będzie go uśpić.

- I chętnie to zrobisz? - krzyknęła wściekła, że wciąż chciał pozbawić Gandalfa życia. - Jesteś zwykłym mordercą!

- W przeciwieństwie do ciebie wiem, że taki koń jak Gandalf prócz agresji nie ma w sobie nic więcej. On już nigdy nie będzie normalny, rozumiesz? Ty tylko odciągasz to, co nieuniknione. Ale przejrzysz na oczy, gdy zrobi coś złego, zobaczysz. Wtedy jednak nic już mu nie pomoże!

Pearl zachłysnęła się oburzona tym, co powiedział, ale gdzieś w głębi duszy poczuła niepokój. Dopadły ją wyrzuty sumienia. Czy dobrze robiła stając w obronie Gandalfa? Jeśli Marcus miał rację, co wtedy? Czyżby przyczyniła się do jego śmierci? Nie chciała nawet o tym myśleć, dlatego zacisnęła mocno szczęki i nie odpowiedziała nic, choć tak wiele cisnęło jej się na usta.

W pół godziny cała stajnia została postawiona na nogi, każdy pracownik Crathes został poinformowany o powrocie Gandalfa. Stajenni szybko uwinęli się z porządkowaniem otoczenia, które miało być bezpieczne dla tego wariata. Kiedy Nate podjechał samochodem z przyczepą na konie pod same drzwi stajni, Pearl wskoczyła do auta, a za nią Marcus. W trójkę pojechali po konia, choć dziewczyna sądziła, że tylko ona i Nathaniel go przywiozą. W obecności tego gbura czuła się skrepowana i miała wrażenie, że jadą na jakąś egzekucję, na której to on będzie katem.

Klinika weterynaryjna Grega Smadley'a znajdowała się na obrzeżach miasta Banchory. To zaledwie dziesięć minut jazdy samochodem, więc gdy dotarli już na miejsce, Pearl nie wahając się ani chwili wyskoczyła z samochodu, czując ulgę. Mimo że siedziała z tyłu odczuwała negatywną energię Marcusa, która aż kipiał z powstrzymywanej złości. Naprawdę był zły, że tu przyjechał, choć nie miała pojęcia, dlaczego. Nikt nie kazał mu tego robić... A może Jeremy go poprosił? To nie możliwe, wiedział, że ona i ten stajenny nie przepadali za sobą. Chyba że chodziło o pomoc przy Gandalfie, który mógłby okazać zbyt agresywny dla weterynarza i Nate'a?

Na miejscu okazało się, że klinika przypominała raczej pensjonat niż miejsce, gdzie leczono zwierzęta. Podwórko otoczone było wysokim parkanem pod którym posadzono krzewy magnolii i róż. Wokół panował niezwykły porządek. Dom, w którym zapewne mieszkał Greg razem z rodziną był niewielki i idealnie odzwierciedlał to miejsce. Jednopiętrowy z niewielkimi kolumnami i drewnianym tarasem stał wciśnięty w kąt podwórka. W upalne dni można było schować się pod rozłożystym dębem, który dumnie rozkładał swe potężne konary tuż nad podwórkiem. Tam też dostrzegła leżące w gromadzie cztery psy różnej wielkości i maści. Dwa owczarki niemieckie podniosły kształtne pyski i po chwili wstały, w ich ślady poszedł niewielki biały kundelek, a jego sierść na pysku zakrywała czarne oczka, za owczarkami i kundelkiem ruszył chudy szczeniak, wyglądem przypominającym charta. Cała czwórka z głośnym szczekaniem podbiegła do przybyłych zaczęła ich obwąchiwać. Niewątpliwie czarny, podpalany owczarek był tu dominującym psem, więc to on pierwszy "zbadał" gości, a dopiero potem kolejne psy powtarzały zachowanie przywódcy.

- Nie bójcie się ich, witają się - usłyszeli nagle Grega, który wyłonił się z domu. Ubrany był w brązowe spodenki i ciemną koszulkę polo. Uśmiechnięty i zrelaksowany zszedł po schodach. Z panami przywitał się mocnym uściskiem dłoni, a Pearl objął mocno i przytulił po ojcowsku, całując ją w czubek głowy.

- Dzień dobry - przywitała się, zawstydzona wylewnym zachowaniem weterynarza.

- Dobrze, że już przyjechaliście, Gandalf jest dziś wyjątkowo spokojny. - Pearl odetchnęła z ulgą i posłała Marcusowi triumfujące spojrzenie. Smadley wytłumaczył jej, gdy prowadził ich na tyły podwórza, że w klinice prócz Gandalfa, trzyma i leczy cztery konie, osiem psów, siedemnaście kotów i jedną krowę, dodatkowo w oddzielnym niewielkiej przybudówce ma jeszcze mniejsze stworzenia takie, jak króliki, świnie, świnie wietnamskie, dziki, sarny i wiele, wiele innych.

Stajnia wraz z oborą dla krów była niewielka, ale za to położona na rozległym obszarze, który usiany był padokami przeróżnej wielkości. Największy z nich znajdował się po wschodniej części obszaru i Pearl dostrzegła w nim ogiera tarzającego się w piasku: czarna, smolista sierść błyszczała się w słońcu. Kiedy koń wstał na nogi, jego bujna grzywka opadła mu na czarne oczy, które osadzone były w długim, garbonosym pysku.

- Jak on się nazywa? - zapytała, wskazując palcem przepięknego ogiera.

- To Admirał. Ogier fryzyjski, który należy do pewnej stajni w Irlandii. Prowadzi ją mój przyjaciel i gdy koń zachorował na zołzy* od razu go do mnie przywiózł. Admirał to koń w państwowej hodowli, więc tu przechodzi kwarantannę. Pozostałe konie są na innym wybiegu.

Zafascynowała obserwowała Admirała, który ciekawy ludzi podszedł do ogrodzenia i unosząc wysoko głowę obserwował ich dumnie podnosząc pysk i rozdymając chrapy.

- Jezu, jaki on piękny - jęknęła dziewczyna. Greg roześmiał się tylko i zaprowadził ich do stajni, która okazała się być przytulnym "mieszkankiem" z boksami wypełnionymi świeżą słomą. Powietrze było tu przesycone paszą dla zwierząt i suchym sianem.

- Koń znajduje się po drugiej stronie stajni, w osobnym padoku. Bałem się umieszczać go tutaj, bo wykazywał nadzwyczajną ochotę mordu. Widziałem, jak patrzył na Admirała. Oba ogiery nie przepadają za sobą i gdy przedwczoraj spuściłem na chwilę z oczu oba te diabły, byłby się zabiły, gdyby nie interweniowała moja córka. Nie mówiłem wam tego wcześniej, bo nie chciałem dawać wam złudnej nadziei, ale wydaję mi się, że Gandalf musi mieć towarzystwo klaczy. Najlepiej takiej spokojnej, która ignorowałaby jego eksplozję złych humorów. Przekazywałem Jeremy'emu ważne informacje odnośnie zdrowia, ale pomijałem te dotyczące jego relacji z klaczą mojej córki, bo sam nie wiedziałem, czy to nie jest chwilowe i wszystko skończy się wielkim hukiem. Bałem się, ale Pumpkin okazała się niezwykłą ignorantką i Gandalf robił wszystko, żeby zwróciła na niego uwagę.

Słowa Grega napełniły serce Pearl nieokiełznaną radością i wielką nadzieją. Czyżby Gandalf jednak miał szansę na to, by wyleczyć jego agresywne zachowanie? Miała nadzieję, że tak!

* zołzy to ostra i zakaźna choroba koni - powoduje ona zapalenie dróg oddechowych. Dotyczy głownie koni młodych. Na zołzy mogą zachorować również konie dorosłe, które w młodości nie chorowały.